“Millennials willen werken aan hun dromen maar stuiten op controle”

Geplaatst 20 mei 2019

In deel 1 van ons interview met de Belgische neuropsychologe Elke Geraerts leerden we dat time management achterhaald is en dat je beter kunt leren om je aandacht te managen. In dit tweede deel zoomen we met onze Vlaamse collega in op het onderzoek dat wij (continu) uitvoeren naar de energie van werkend Nederland.

In het meest recente landelijke onderzoek blijkt waar werknemers momenteel de meeste energie lekken:

weinig zelfdiscipline (keuzes maken, focussen, afleiding weerstaan);
lage gevoelens van autonomie;
je werk niet echt als een unieke kans zien om te leren en jezelf te ontwikkelen.

Wanneer we onze Vlaamse collega vragen of ze iets herkent in uitkomsten van het onderzoek (download hier het onderzoeksrapport), knikt ze ja en begint meteen een vlammend pleidooi. “Ja, helaas is het echt heel herkenbaar, ook hier in België”, zegt ze.

Stil zitten omdat je niet weet hoe je in beweging kunt komen

“Wat bij mij bleef hangen uit het onderzoekswhitepaper was dat beeld van die rode knop, symbool voor het bozige gevoel van veel werknemers momenteel. Dat zie ik binnen heel veel organisaties waar ik kom. Dat werknemers minder blij zijn op hun werk is ook goed te begrijpen. In het huidige economische klimaat richten steeds meer bedrijven zich op de realisatie van digitale veranderingen. Het werk verandert hierdoor fundamenteel. Mensen komen onder druk te staan omdat dingen anders moeten. Het is hollen of stil staan. Dat hollen betekende vaak ‘meer met minder doen’. En wat dat stil staan betreft: mensen blijven nu vaker zitten waar ze zitten, zolang dat nog kan. Dat is geen kwestie van relaxen, hoor. Aan de buitenkant lijkt het allemaal goed maar van binnen voelen mensen zich gewoon niet in staat om op eigen kracht werk te maken van de toekomst, ze missen energie. De comfortzone is dus niet voor niets zo groot.

“Veel mensen blijven zitten, zolang dat nog kan”

Vaak is niet alleen onduidelijk wat er precies van hen wordt verwacht maar ook wat de toekomst kan brengen.Dat maakt mensen onzeker en zorgt voor stress. Digitalisering leidt er namelijk ook toe dat bepaald werk vervalt, daar moet je eerlijk in zijn. Ik denk dan aan iemand die ik tijdens een sessie ontmoette. Ze was altijd trots om 200 facturen op een dag te maken, nu wordt zij vervangen door een machine die daar 2 minuten over doet. Zelfs al mag je zoals in haar geval nadenken welke rol ze zou willen invullen dan nog voelt het als een achteruitgang voor haar. Dat gevoel, terwijl je leest dat de economie zo goed draait, dat zet de knop op rood bij mensen: een bozig en machteloos gevoel, oftewel stress. Maar liefst 1/3 van de mensen met stress overweegt om weg te gaan maar ja, hoe doe je dat? Dit is een kip-ei-verhaal dat ik echt vaak hoor. Het is belangrijk dat mensen regelmatig nadenken waar ze zelf energie van krijgen en kritisch kijken naar wat ze doen. Zelf heb ik die keuze jaren terug ook gemaakt (zie deel 1). Het is zaak om jezelf te activeren en veel autonomer aan de slag te gaan”.

Verslaafd aan prikkels en complimenten

“Een ander energielek dat ik expliciet wil benoemen heeft te maken met wat jullie zelfdiscipline noemen. Mensen zijn tegenwoordig verslaafd aan informatie. Ze checken continu hun smartphone om te zien of er nog nieuws is en dat is een slechte zaak. Het leidt er onder meer toe dat mensen niet langer in het moment zijn. En wat ik zelf zie is dat veel mensen een helicopterview missen. Dat geldt zeker niet alleen voor de jongste generaties werknemers. Ook mijn generatie is verslaafd geraakt aan die prikkels. Daardoor werken we met veel minder focus. (Zie verder deel 1 voor 4 tips van Elke Geraerts om je aandacht te managen)”.

“Elke generatie kent zijn eigen issues”

Die jongste generaties, de millennials (Gen Y) en ook de generatie daarna, Gen Z, kennen natuurlijk hun eigen issues volgens Geraerts. Daar valt veel te winnen op de werkvloer, zo meent ze. “Kort samengevat hoor ik van hen vaak dat ze zich een hele andere voorstelling hadden gemaakt van hun werkende leven. Het valt hen vaak niet mee. Vaak zijn ze thuis ‘gepamperd’ door ouders (Gen X) die zelf een hardere opvoeding hadden (van hun Babyboomer-ouders) en dat wilden compenseren. Dat betekent dat ze hun kinderen heel lang gestimuleerd hebben om vooral hun talent te volgen en dat deze Gen Y en Gen Z als kind dus vaak en veel complimenten hebben gehad. Wat daar bovendien bij komt is dat ze zich snel vervelen. Hun concentratieboog is niet meer dan een paar seconden.

“Veel organisaties zijn onvoldoende ingesteld op nieuwe generaties”

Hun kwaliteit is echter juist dat ze graag dingen willen doen. En daar moet je op inspelen. Tijdens hun studie was er bovendien ook nog een duidelijk verband tussen de inspanning die ze leverden en het resultaat (beter leren, betere resultaten). In hun eerste werkjaren ervaren ze echter dat het verband tussen inspanning en resultaten veel minder eenduidig is. Maar ook dat ze minder complimenten zullen krijgen. ‘Niets je passie volgen, gewoon doen wat er wordt gevraagd’, daar komt het dan op neer. Een koude douche.

Veel organisaties zijn onvoldoende ingesteld op een nieuwe generatie – de millennials – die gewend is om net als in een videospel en op school instant feedback te krijgen en te voelen dat je vooruit gaat. De organisaties uit de 20^e eeuw zijn ingesteld op controle en dat leidt tot frustraties bij deze generatie. Ze willen autonoom werken aan hun dromen en ambities maar stuiten in de praktijk op controle. De generatie voor hen is gewend om zich aan te passen aan het systeem maar deze generatie wil verandering. Dus als je als organisatie de kracht van de jongste generaties echt wil benutten dan is een andere aanpak nodig. Eentje waarin niet het systeem maar energie centraal staat. Als mensen weten wat ze willen en de ruimte krijgen dan zijn ze tot ongekende prestaties in staat. Benader het als een game, dat is iets dat millennials begrijpen: als het game over is dan begin je gewoon opnieuw. Maar dan weet je in elk geval welke fout je niet meer gaat maken.”

“Ze willen autonoom werken aan ambities maar stuiten op controle.”

We vragen Geraerts tot slot wat zij verder nog zou adviseren om jonge mensen met meer energie te laten acteren in organisaties. “Laten we dan meteen nóg een generatie verder kijken. Op scholen zou veel meer aandacht moeten zijn voor de werking van het brein. Laat scholieren bewust worden hoe het brein werkt, laat hen zien hoe ze (automatisch) slachtoffer kunnen worden van eigen gedachten en leer scholieren vooral wat ze er zelf aan kunnen doen.”

BOEKEN VAN ELKE GERAERTS